Ranking sezonu 2020

Nie myślę o sobie w kategoriach tzw.  [tfu!] celebrytyzmu, ale miałem ostatnio, czyli w grudniu dwa zdarzenia. Najpierw jakiś „kolo” zagadał do mnie, szczerze powiedziawszy nie wiem po co, ale potem, jak ewidentnie złośliwie nazwał mnie celebrytą, to już wiedziałem po co zaczął. A drugi raz, tym razem w sumie spoko gość zagadną: „czy pan Adam?, a gdy potwierdziłem, to opierniczył mnie, za lansowanie rzeczki pstrągowej, z czego korzysta mięsiarstwo. Trochę racji miał – nie wypieram się, tylko ochrzan dostałem za rzeczkę powszechnie znaną i zarazem taką, której nie ująłem w swego rodzaju przeglądzie cieków pstrągowych  stworzonym w 2014. Ale chciałem to mam. No i po tych dwóch sytuacjach umyśliłem sobie, że na koniec sezonu zrobię ranking. Przynęt, zdarzeń itd. A co tam! Jak celebryta. A tak serio, to zamiast typowego podsumowania roku, poniższy ranking wypadnie chyba bardziej interesująco.

 Tak więc zaczynam totalnie subiektywną ocenę sezonu.

Kategoria – przynęty

Wobler roku. Nie miałem kłopotu z wyborem. Na woblery łowię coraz rzadziej. A teraz gdy tych akurat woblerów już nie produkują i są raczej totalnie niedostępne, mogę chyba napisać. Taps Slim 9cm.

Nieodżałowany. Wśród woblerów sandaczowych byłby w czubie chyba u każdego sandaczowego eksperta i  pewnie jest;  u mnie – początkującego fana tych ryb jest niedoścignionym wzorem i wabikiem, jakby wprost, świadomie zrobionym na mój sandaczowy odcinek. Na nim ten wobler nie ma wad, a tylko zalety. I zabójczo skuteczny, choć ryby na tym odwiedzanym przeze mnie fragmencie nie są zmanierowane i śmiem twierdzić, iż zaatakują każdy wabik w przedziale 5 – 15cm. Tym bardziej nocą. O tym woblerze napiszę więcej około końca sierpnia w ramach przygotowań do mojego drugiego, świadomego nocnego sezonu na sandacze. Kupiłem około 10 innych woblerów dedykowanych przez producentów głównie na sandacze i już po pierwszych próbach niektóre mnie dość poważnie zaskoczyły [jeden na plus, inne niestety na minus].

Guma roku. Podobnie, jak powyżej – bez zastanowienia dwie pozycje: „rodzinka” Pintail Fishchaser…

… oraz duży Fin-S- Shad Lunker City .

Pierwsze to trzy rozmiary gumek – 18mm, 5,5cm i 9cm.  Odnośnie najmniejszych. To chyba najlepsza gumka okresu koniec maja – czerwiec, gdy pojawia się masa narybku. Na główkach 0,5g robi cuda i kusi do brań bez wyjątku wszystko. Znakomity w małych rzeczkach nizinnych. Fantastyczny wabik na pstrągi. Szczególnie kolory oliwkowy oraz przezroczysty jakby z drobinami popiołu. Rewelacja na okonia, nawet na byka we wspomnianym okresie wykluwania się narybku. Do tego płocie i wzdręgi na wiosnę.

Model  5,5cm chyba najbardziej uniwersalny – skuteczny cały rok. Dla mnie wiodący wabik obok  różnych jaskółek na klenia [ciemne kolory i perła] oraz nr jeden na okonia [głównie fiolet].  Poza tym niemały wybór innych wzorów barwnych. Pięknych także dla ludzkiego oka, co nie jest bez znaczenia, by przynętę zapiąć na końcu zestawu.

Guma ma wielką zaletę – na główkach 0,3g leci relatywnie bardzo daleko, pozostając niezwykle lekki wabikiem, bez problemu zasysanym przez niemrawe ryby pod koniec sezonu.

Największy model polecam na grubego już okonia [kolory szary, brązowy, fioletowy i matowa zieleń, oraz perła, ale ją szybciej chyba zauważają szczupaki]. Pod koniec sezonu stosuję główki 1g. Hak nie musi być duży. Ten wabik mimo słusznej długości nawet zmrożone ryby długości 27 – 30cm zażerają bez żadnych trudności.

Poza dystansem jaki można osiągnąć tą przynętą mimo znikomego obciążenia, posiada ona jeszcze jedną zaletę: ma taki kształt, że szurana po dnie, utrzymuje nad nim małą główkę obciążenia, raczej nie przewraca się na boki [świetne wyważenie] i nie łapie kłaczków glonów.

Podobnej wielkości jak największy Pintail jest Fin-S-Shad Lunker City. Dopiero w tym roku odkryłem, że takie też robią. Ma wszystkie zalety dużego Pintail`a, tylko jest jeszcze bardziej masywny. Nie spotkałem w tym roku wędkarza z tą przynętą na końcu zestawu. Świetnie, nieregularnie błyska perłowymi refleksami delikatnie podciągany nad dnem. Model perłowo – piaskowy był moim asem wszędzie tam, gdzie dominowało jasne, piaskowe dno.

Błystka roku. Tu nic nie zareklamuję, gdyż od dwóch – trzech sezonów ze względu na notoryczne stosowanie cieniutkich plecionek, zarzuciłem ten rodzaj wabika, który dla takich linek jest zabójczo destrukcyjny [splątania].  Z kolei gdy zdarzy mi się [nieczęsto] polować na coś grubszego, to wirówka u mnie zawsze przegra z gumą czy woblerem. Ale nadal lubię te przynęty, choć rzadko łowię w Wiśle żyłką, a na pstrągi już wirówek prawie nie używam.

Przynęta – zaskoczenie. Szczurek autorstwa Piotra.Wędkarza którego poznałem, gdy w tym roku wystartował w lidze. Niestety nie mam szczególnie dobrej fotki, eksponującej ten wabik. Mam zamiar o ile kolega będzie zainteresowany szerzej przedstawić tę przynętę, poświęcić jej jeden z wpisów.

Dawno się tak nie zdziwiłem. W każdy razie łowienie na sztucznego gryzonia kojarzyłem głównie z syberyjskim  tajmieniem. To, co Piotrek wyczyniał tym wabikiem, ile i jakie ryby nim łowił,  budziło moją zazdrość i podziw.

Kategoria  – „czarna chwila” sezonu.

Wielki boleń który strzelił  1 maja w perłowego, największego Pintail`a. Opisywałem w szczegółach we wpisie zamieszczonym kilka dni potem. Boli, bo to był już okaz z ósemką z przodu i co więcej do wyjęcia nawet na UL jaki miałem [cieniutkie ale 150m linki, słaby uciąg, kilkaset metrów czystego brzegu w górę i w dół nurtu] , gdyby nie zahaczył o jakąś gałąź, której tu nigdy nie było. W każdym razie takiego nie miałem na kiju od 2010r.

Druga „czarna chwila” trwała znacznie dłużej. Myślę o kompletnie nieuzasadnionym zamknięciu nas na cały kwiecień przez ten [nie]rząd. Te blisko 30 dni – kwintesencja spinningowych wypadów za wielką płocią czy wzdręgą zostały mi ukradzione. Od lat nie miałem na tym polu tak słabych wyników, ale uniemożliwiono wędkowanie mnie i tysiącom innych. Żal, bo czasu wrócić się nie da…

Kategoria – łowisko roku

Nie napiszę. Mimo, że to wielki obszar wody, nie ma co mięsnym podpowiadać.

Kategoria – antyłowisko roku

Krzeszówka. Brak mi słów ze względu na ilość starań w ostatnich czterech latach, dziesiątek poświęconych dni wielu osób przy zarybieniach, sprzątaniach rzeki, pilnowaniu wody. Tu prawie nic się nie łowi, co by jako tako z ręki wystawało. Kolejne zarybienia  rybami 30+ skutkują tylko najazdem mentalnej dziczy, która tłucze te ryby w dwa tygodnie i przy okazji eliminuje rzadkie ostańce z poprzednich lat. Niesmak. Na obniżający się poziom wody wpływu nie mamy, ale już na próbę odbudowy bazy pokarmowej, bez której pstrągi nie przeżywają tu ostrzejszych zim już tak. Ale zarząd okręgu w typowy dla siebie sposób robi uniki, zasłaniając się statutem, brakiem materiału zarybieniowego itp. bzdurnymi argumentami, które mogą wystarczyć  półgłówkowi, albo osobie kompletnie niezorientowanej w realiach środowiska związku i wód jakie mamy.

Kategoria – branie roku

24 października, około 14.00. Wisła brudna, podniesiona blisko 2m. Z 13 cm gumą na stalce macam powstałe w brzegu mini zatoczki. Mam taki strzał, że sztywny kij ale tylko do 15g zgina się w kółko i tak trwa przez kilkanaście sekund. Ryba spływa mi dosłownie pod nogi, tylko, że stoję na wysokim brzegu nad powierzchnią. Kilkukrotne próby docięcia [linka 10kg], kończą się odpryskami lakieru na blanku wędki nad korkiem dolnika. Ryba puszcza w końcu przynętę. Śmiałem się sam do siebie, że zdarzyła  mi się taka historia. W dzisiejszych mało rybnych czasach. Coś pięknego!

Kategoria – ryba roku

Nie mogło być inaczej. Ten sandacz 93cm z końca października zrobił na mnie swoimi gabarytami piorunujące wrażenie. Być może to on był autorem powyższego atomowego pobicia. Miało miejsce z 50m niżej, niż atak z października, gdy rybę wyholowałem, ale przede wszystkim zaciąłem, mając wtedy znacznie mocniejszą wędkę.

Kategoria – wyprawa roku

Majowa liga. Końcówka miesiąca, a tu tylko osiem stopni, paskudny wicher z rana i notoryczny deszcz.  Modły do rzeki – brudnej od niesionych śmieci i podniesionej ze 2m – modły o choćby skubnięcie. Zdemolowanie tury przez Maćka, jeszcze bardziej zaskakujący wynik łowiącego w tych warunkach na muchę Zygmunta, który zrzuca mnie z pewnego,  jak mi się zdawało drugiego miejsca. Ale te dwa klenie [bodajże 42cm i na pewno 51cm] to zapamiętam na zawsze. Jak ja się z nich cieszyłem, że w tych warunkach UL był tak mocnym atutem [spiąłem jeszcze dwie ryby na bank punktowane, jedną prawdopodobnie i wyjąłem malucha]. A po wszystkim niepewność czy auto w ogóle wyjedzie na normalną drogę… Nie, no – to było siedem godzin dla prawdziwych twardzieli i zarazem pasjonatów wędki.

Kategoria – wtopa roku

Przyjechałem sobie nad jeden ze zbiorników. Czwartek albo piątek. Około południa. Wiem, że konkurencji praktycznie zero. Faktycznie, nad wodą w polu widzenia – nikogo. Jakiś facet natarczywie mi się przygląda, ale że ma image robotnika niewykwalifikowane zza wschodniej granicy, to jakoś tak to zignorowałem. Słowianie, w tym i my, to generalnie narody „gapiące się” w przeciwieństwie do Anglosasów, czy zupełnie udających obojętność Skandynawów. Drałuję z kijem w ręce i podbierakiem na plecach. Jeden rzut i za plecami nie co zaczepny  głos –  „A pana kwarantanna nie obowiązuje?” Obraca się i widzę wcześniej spotkanego człowieka  bez maski, więc już mu miałem powiedzieć by się odpier…, ale nagle coś mnie tknęło, do spółki z jego zmieniającą się mimiką sugerującą, iż mogłem nie zajarzyć. Było zarybienie dzień wcześniej, co potwierdza Wojtek, do którego dzwonię. Z jednej strony chwała facetowi, bo znam takich, co by po cichu wezwali jakąś mundurówkę, a z drugiej strony mógł mi te 100m wczesniej zwrócić uwagę. Miałbym poczucie mniejszego obciachu…

Największe rozczarowanie

Powinno być – największe rozczarowania.

Pierwsze to nowe przepisy w naszym okręgu. Poużywam sobie na tym przy innej okazji, ale możliwość łowienia i beretowania sandacza w styczniu i lutym, to ukłon w stronę mentalnych dziadów i ewidentnie tej grupie łowiących przymila się obecny zarząd. Podobnie oceniam brak okresu ochronnego bolenia. Dwie powyższe zmiany za skutkują także masakrą szczupaków w wodach płynących, gdzie ze świeczką szukać kontroli. A ryby te będą łowione do bólu niby przy sandaczach i niby przy boleniach. Albo przypadkowo przy tych gatunkach, tylko ilu wypuści na odludziu miarowego szczupaka, jeśli na Kryspinowie ludzie pakują szczupaki po 50cm w worki, a dopiero na wyraźną i ostrą uwagę, jak niezbyt ładnie mówimy –  z wielkim bóle dupy, zwracają rybie wolność. Osobną kwestią jest zamieszczenie w zezwoleniu na 2021r dość enigmatycznie wyglądających, a  RÓŻNIĄCYCH się miedzy sobą wymiarów gospodarczych i ochronnych. Zwróciłem się w celu wyjaśnienia tego do szefa okręgu. Osobiście nie odpowiedział, ale przekierował moje pytania do Pana Wiatra [komendant powiatowy SSR], który odpowiedział mi w mailu, ale raczej nie poszerzyło to mojej wiedzy. Tzn. chyba się domyślam o  co chodzi, ale zarozumiale zakładając, że domyślam się sprawniej niż przeciętny wędkarz, to dla typowego polskiego „kanibala” z wędką, owe zapisy będą kompletnie niezrozumiałe, a nie wiem, czy zamieszczenie ich nie będzie w wielu wypadkach wykorzystywane do usprawiedliwienia łamania regulaminu przez takich ćwoków [o ile jakimś cudem ktoś ich nakryje]. Pan Wiatr zostawił nr do siebie za co dziękuje, bo nie omieszkam skorzystać i zweryfikować, czy jest tak, jak rozumuję.

Rozczarowanie nr 2. Moja tegoroczna niemoc w temacie boleni. Mając sporo tych ryb w łowisku i  to na ogół bardzo pokaźnych, nie wyjąłem ani jednego, a celowo na nie się nastawiałem chyba z 10 – 15 razy. Aż mi łyso… Pocieszam się, iż to dzięki nim znalazłem powtarzalny odcinek z sandaczami, które dokładne na tym samym fragmencie żerują tylko, że nocą.

Rozczarowanie nr 3. Likwidacja grupy terenowej SSR przy [kiedyś bym napisał „moim”] kole do którego należę. Uczciwie powiem – z jednej strony nie budzi to żadnych moich głębszych emocji; z drugiej  – utwierdza tylko w tym, co jest  nadal esencją PZW. W każdym razie wytłumaczenie tej decyzji, jakie ktoś zamieścił na FB koła, mnie, znającego fakty co najmniej zdumiało. Lepiej już było nic nie pisać…

Rozczarowanie nr 4. Wędkarski Świat. Kupowałem ten miesięcznik numer w numer odkąd istniał jeszcze jako „Świat Spinningu i Muchy” oraz właśnie WŚ, jeszcze przed połączeniem się obu wydawnictw. Odkąd już nie mam okazji publikować tam swoich tekstów, kupowałem kolejne numery  bardzo przypadkowo, aż w końcu przestałem. W listopadzie miała miejsce próbna matura  [tak, tak – jak najbardziej stacjonarna, a nie zdalna i z błogosławieństwem ministerstwa –jak widać, wirus jest inteligentny i atakuje jak pies bojowy: w odpowiednim czasie i miejscu; nawiasem mówiąc była niezła beka przy próbach zachowania, jak najbardziej w dobrej wierze sugerowanych na tę okazje zaleceń]. No i ponieważ egzamin ten nie jest tak „poważny”, jak  matura w maju, to kupiłem sobie chyba po dwóch latach przerwy listopadowy nr WŚ. Przeczytałem od deski do deski i w temacie spinningu, to jeśli wszystkie numery teraz takie są, to ktoś poczatkujący raczej niewiele się nauczy. Artykuły odnośnie łowienia na sztuczne wabiki są albo mniej lub bardziej pochwalnymi hymnami na cześć autorów z zerową w zasadzie ilością nauki dla czytającego, albo pełnymi  ogólników, że kierując się takimi „wskazówkami”, jakiś debiutant nad naszymi mało rybnymi wodami, długo jeszcze nic nie złowi… Trzeba przyznać jedno:  erudycja i trzymanie poziomu tekstów, ich krwistość i elementy „pisania książkowego” były w wykonaniu  Kolendowicza i Szymańskiego ze trzy ligi wyżej niż to, co obecnie prezentuje czasopismo.

Przy okazji zauważę, jak zmienił się rynek. Niespełna 20 lat temu mieliśmy  niezniszczalną wędkarską Trybyną Ludu/Wyborczą, czyli WW, oraz WŚ, Świat Spinningu i Muchy, Wędkarza Polskiego i WMH. A dostępne były jeszcze wydawnictwa regionalne okręgów jak katowickiego [o słabszej szacie graficznej i małej objętości, ale merytorycznie dość interesujące], oraz taki jakby poradnik, którego kolejne numery dało się wpinać w segregator. Dziś są tego resztki, o chyba niezaważającym lotów poziomie. Cóż – mnie filmiki na YT średnio kręcą, choć oglądam. Pewnie się starzeję…

Kategoria – pozytywna zmiana

W końcu można przez internet kupić zezwolenie. Paru kolegów już to zrobiło i z tego, co mówili, nawet tak odporny na tego rodzaju działania, by nie rzec tępy gość jak ja, powinien dać sobie radę. Wygląda na to, iż nawet na łowiska z wyższych stawek [np. Przylasek 2] da się kupić dniówkę. W prawdzie cena 50zł jest rozbojem w biały dzień, co za to oferuje nam właściciel, ale to już inny temat…