Wędkarstwo jest dla mnie czymś w rodzaju pogoni za emocjami, ściganiem się z samym sobą, rodzajem hazardu, wreszcie dziwacznym rodzajem kontemplacji, kiedy wyłączam się całkowicie i liczy się tylko skrawek zielono-wodnego świata. Tym razem napiszę bardziej zdawkowo, bo i tak raczej nie znajdę słów, które oddadzą poziom ekscytacji i  wręcz eksplozji emocji, jakich nigdy nie doświadczyłem, łowiąc pstrągi, a i niewiele porównywalnych chwil mógłbym przywołać z nad innych wód, łowiąc inne ryby. Fakt jest taki, że cały pobyt przerodził się w pogoń, poszukiwanie dużego pstrąga, gdyż bardzo szybko te koło 40cm – tamtejszy standard – owszem, cieszyły mnie jak nie wiem co, ale w sumie nie miały znaczenia wobec tego, co momentami można było widzieć. Nawet żałuję, bo na ten wyjazd namówiła mnie Agnieszka, gdy po raz setny opowiadałem, jak dałem się zrobić w konia wielkiemu kropkowańcowi poprzednim razem. I stało się tak, że spotkałem rybę, Czytaj więcej [...]

To będzie długa relacja. Wyprawa była dla mnie pouczająca pod kilkoma względami. Po pierwsze – przestałem się podniecać pstrągami po 35cm. Co więcej, po tym co mnie spotkało, to czterdziestka będzie taka sobie. Kolejny wniosek – kocha się i łowi największe ryby do jakich ma się dostęp, przy czym – faktycznie, dla kropkowańców można zwariować. Zacząłem już rozumieć, dlaczego duże pstrągi niektórzy uważają za nobilitujące: muszą mieć szansę urosnąć, trzeba takiego podejść, a to że weźmie okazuje się małym sukcesem wobec tego, czy hol się powiedzie. Wprawdzie nie zmienię  zdania i nie uważam pstrągów za bardziej szlachetny gatunek od innych „łuskowców”, ale to chyba najtrudniejsza ryba do wyholowania po zacięciu [pomijam trocie, łososie i głowacice, bo o nich nie mam pojęcia]. Wiem już, że pancerny zestaw nie zawadza, choć trochę finezji też nie szkodzi, aczkolwiek żyłkę 14-kę to można zostawić w domu, bo różnica Czytaj więcej [...]