Tego nie ma w gazetach…

Właśnie powróciłem z nad wody. Tak naprawdę to nawet nie dojechałem na miejsce. Dostałem cynk, że tam, gdzie się wybieram, to tak wieje, że lepiej odpuścić. I tak od paru dni: jak nie lód na wodzie, to ekstremalnie niski stan danej rzeki itd., itd… Nie mam czym się pochwalić. W związku z tym trochę temat zastępczy, czyli przynęty.

Zacznę, jak chyba zwykle, pisząc, że wabik ma znaczenie drugorzędne; najpierw muszą być ryby. Nie mniej jak już są, a co bardziej prawdopodobne – są, lecz w skromnej liczbie, to jakość przynęty plus umiejętność jej prezentacji nie jest bez znaczenia. Od co najmniej kilku lat obserwuję coraz wyraźniejszy wpływ dwóch czynników:

– posiadania przynęt jakich inni na danej wodzie nie stosują

– prezentowania ich w nietypowy sposób

Często obie zmienne dobrze stosować na raz.  Szczególnie na wodach mocno najeżdżanych.

Na początek  ocenia uklei RH, polecanej jako świetny wabik boleniowy, a kuszący także inne drapieżniki. Obecnie sprzedawcy nieco bardziej powściągliwie reklamują te gumy, jako przeznaczone głównie na sandacze, sumy i ewentualnie na szczególnie duże bolenie, nie mniej nadal powszechnie dedykuje się je rapom w ogóle. Przynęty występują w trzech rozmiarach:

 – 12cm – 32g

 – 10cm –  18g

 – 8cm – 8g

Początkowo bardzo się napaliłem na te przynęty, tym bardziej, że zupełnie inne od tego, co aktualnie na rynku było. Kto miał cokolwiek więcej do czynienia z boleniami, wie, że szczególnie w miejscach mocno „obijanych” przez wędkarzy, gatunek ten jako pierwszy, bardzo skutecznie omija wszelkie, konwencjonalne, lub w każdym razie często stosowane wabiki. Jako zwolennik dużych przynęt na rapy, bardzo mocno wierzyłem w model największy.

Cóż mogę powiedzieć po trzech latach użytkowania? Jednym zdanie – jeśli myślimy o boleniach, to szkoda kasy, tym bardziej, że jak na gumy, to są drogie. Wiem, wiem – w internecie jest sporo zdjęć pięknych boleni złowionych na te przynęty. Ja generalnie jestem sceptykiem, a w temacie ryb to jestem niewiernym Tomaszem. Poświęcając naprawdę wiele godzin, przez ostatnie trzy sezony nie złowiłem na te gumy ani jednego bolenia, zaliczając słownie dwa – trzy brania, które od biedy mógłbym uznać, za kontakt z tym gatunkiem. Także nikt z kliku moich znajomych, którzy także próbowali testować te gumy, nie zaliczyli nawet jednej ryby. A  łowimy na dość odmiennych, często odległych łowiskach.

W czym zatem kłopot? Moim zdaniem wabiki te mają kilka wad, jeśli chcemy łowić rapy. Zacznę od największego problemu, bo w zasadzie nie do ominięcia: charakter pracy. Guma ta ma jednoznacznie konstrukcję wymuszającą pracę, na zasadzie cykady. Nie mamy tu jednak możliwości zmiany dziurki za którą zapniemy agrafkę, dzięki czemu wahania korpusu są duże, mniejsze lub ledwo zauważalne. Omawiane gumy przy sensownym, jak na bolenia tempie pracy, młócą na boki zdecydowanie za mocno. Dodatkowo, przy takim tempie prowadzenia, plecionkę powinniśmy sobie raczej odpuścić. Praca gumy skręca ją, na poziomie prawie błystek wirowych. Tzn. linki ponoć skręcają kołowrotki, ale ma to ścisłe powiązanie z pracą wabika. Nieznacznie lepiej, ale niewystarczająco było, gdy prowadziłem przynętę z prądem, co zresztą najbardziej preferuję, jeśli chodzi o bolenie. Irytującego skręcania plecionki można uniknąć, zmniejszając tempo zwijania, lecz dochodzimy tu już do prędkości, przy których boleń puka się płetwą w łepetynę. Przynajmniej tak jest latem. O chłodnych porach roku nie piszę, bo na około krakowskich wodach nie mam zadowalających wyników na żadne przynęty.

Dużym kłopotem jest odległość rzutu taką gumą. Ma ona sporą powierzchnię i jest tak wyważona, że nie leci zbyt daleko. Nawet ta najcięższa. Przy skręcającej się plecionce [po 5-7 rzucie i więcej], to rzuty są już naprawdę mało zadowalające. Próbowałem łowić z żyłkami [od 0,2mm dla modeli mniejszych, do 0,22m dla największej gumy], ale o ile żyłka mniej się skręca, to długość rzutu jeszcze spadła.

Wada trzecia: guma jest gumą niestety i w dzisiejszych czasach, gdy powszechność i cena tych wabików powodują, że chyba najwięcej takich fałszywych rybek ląduje w wodzie, to ryby traktują je ostrożnie. Bolenie zaś z dużym dystansem. Na fragmentach rzek, gdzie spinningistów wielu, ten dystans przeradza się w wielką nieufność. Uzbrojenie takiej gumy [ i innych zresztą też] z konieczności jest słabsze niż woblera i ryby doskonale o tym wiedzą. Stąd jeśli już coś się pokusi, nawet jeśli mocno, to co najwyżej potarmosi sam ogon, co przy tych rozmiarach wabika nie jest dla ryby ani trudne, ani ryzykowne.

Bardzo dużo czasu poświęciłem na łowienie takie, jakie zalecane jest na wielu stronach w sieci: łowienie na krawędziach przykos, wielkich dołów po sprowadzeniu wabika do dna i dość szybkie unoszenie go do powierzchni wody, względnie „zawieszenie” go w toni i w zależności od szybkości nurtu szybszy lub wolniejszy opad. Trzeba przyznać, że wtedy uklejki fajnie lusterkują na boki. Niestety, ja za każdym razem zerowałem. W tych samych miejscach, na opadającego „siudaka” lub jego podróbki były brania. W zeszłym sezonie, przez kilka dni z rzędu mieliśmy z kolegą okazję, oglądać w akcji faceta, który łowił tylko na takie przynęty. Robił to chyba na wszelkie możliwe sposoby, jakie mogą przyjść do głowy. W tym czasie udało nam się złowić kilka bardzo ładnych rap, ów spinningista nie miał kompletnie nic.

Z moich skromnych doświadczeń, jeśli chodzi o typowo zębate ryby, to z pewnymi zastrzeżeniami, [musimy mieć dostęp, do względnie dużych ryb, 30cm i więcej] mogę polecić najmniejszy model na okonie.

To czego nie próbowałem, to wędkowanie tymi przynętami nocą, więc się nie wypowiem w tym temacie.

By być dokładnym podam jeszcze z jakim sprzętem zestawiałem te gumy. W końcu to też ma znaczenie. Otóż najczęściej stosowałem kij 3m do 35g z plecionką 0,12mm, ewentualnie żyłką 0,22mm. Dla modeli mniejszych alternatywą była wędka do 15g i plecionka 0,10mm lub żyłka dwudziestka. Oba kije były szybkie. Kołowrotki to albo niedrogi Marshall [najmniejszy model] albo Okuma Salina 30.

Podsumowując, absolutnie nie polecam tych wabików w miejscach, gdzie boleni mało, a wędkarzy dużo, czyli dotyczy to sporej części naszych wód. Myślę też, iż w bardziej dzikich rejonach, na bolenia są znacznie lepsze przynęty.

Dla odmiany coś z „lekkiej kawalerii”. Trzy modele owadopodobne na klenia. To „owadopodone”, to wręcz obraza dla tych wyrobów, bo to wierne kopie żyjących w naturze chrząszczy, ważek i innych żuków. Producentem jest firma Mybug. Gama modeli jest spora, ja skoncentruję się na trzech, których używam dłuższy czas.

Pierwszy, to prezentowany kilkakrotnie na drugim planie, przy okazji innych tekstów, pomarańczowy „wariat” imitujący omomiłka szarego, którego w moich stronach nazywano kowalikiem. Nie jest to jakieś maleństwo, bo ma 30mm długości. Ma rewelacyjną pracę przetapianego owada z charakterystycznym zarzucaniem na boki samym końcem odwłoka.

Drugi, to mniejszy model naśladujący chrabąszcza majowego [25mm].

Oba modele zanurzają się około 15-20cm pod powierzchnię i to szybciej ściągane. Zanim opiszę jak nimi łowię, to kilka zdań na temat minusów, bo takich też się dopatrzyłem. Pierwszy, to bardzo silna praca, szczególnie tego pomarańczowego, gdy ściągany jest pod prąd, a nurt co najmniej umiarkowany. Przynęty chodzą nienagannie, ale jak dla mnie i kleni, które łowię – zbyt nachalnie. Większe ryby co najwyżej podpływają, ale zazwyczaj nawet nie zwracają uwagi. Z drugiej strony logika podpowiada, że owady lądowe nie pływają, tylko spływają i robią to bardzo subtelnie, a nie jak traktor. Druga „wada” to rozmiar. Gdyby były modele mniejsze, odpowiednio 2cm dla pomarańczowego [owad w rzeczywistości ma 15mm] i 1,5cm chrabąszcz majowy [z odpowiednio maleńkimi sterami], to po pierwsze, jestem pewien, że dla kleni byłyby czymś nie do zastanowienia, tylko zjedzenia natychmiast, a i dla innych ryb bardziej zjadliwe. O ile jelce, okonie dość chętnie atakują woblery w obecnych rozmiarach [jelce rzadko się zapinają], to już moje jazie nie dają się nabierać i wieją gdzie pieprz rośnie. Sztuczne owady są za duże i upadają zbyt „głośno”, spływające po wodzie żuki tych rozmiarów, jazie odbierają jako chyba nieprawdziwe, skoro atakują sporadycznie, zaś mocna praca ściąganych przynęt pod prąd płoszy ryby i to bardzo. A moje jazie są ostrożne, lecz nie zmanierowane. Podobnie w przypadku pstrągów i modelu pomarańczowego, który wielokrotnie próbowałem testować na tych rybach. Nie budził zainteresowania [próby miały miejsce w małych nizinnych rzeczkach].  O wzdręgach raczej też trzeba zapomnieć w przypadku tych przynęt. Nie mniej jest to takie moje czepianie się, dlatego słowo „wada” napisałem na początku w cudzysłowie. Ale szkoda, że nie ma mniejszych. Nie są to też wabiki tanie. Ale jakość wykonania jest wspaniała. Coś za coś.

Teraz plusy. Są to na tyle duże przynęty, że ktoś, kto z niechęcią odnosi się do przesadnie lekkiego wędkowania też je zaakceptuje. Woblery dają sobie radę nawet z żyłką dwudziestką, ale musi być w agrafce krętlik, bo to zbyt sztywna linka dla takiego wabika, i węzeł bezpośrednio zawiązany na woblerze, będzie powodował wywrotki na grzbiet i niekonieczne łatwy powrót do pozycji normalnej. Linki 0,14 – 0,16mm są doskonałe.

Przynęty te lecą dość daleko i przy lince 0,14mm nawet dość sztywnym kijem można nimi rzucić kilkanaście metrów bez przesadnego napinania się. Szczególnie chrabąszcz majowy fruwa daleko.

Wabiki te świetnie oddają dla kleni realny pokarm, bo ryby bardzo często atakują luźno spływające woblerki. Ryby z jednakowym entuzjazmem reagowały na nie w Wiśle, nad rzekami typu Skawa, Soła, Dunajec, Wisłoka oraz w małych rzeczkach. W wodach stojących się nie sprawdziły, ale moim zdaniem to wina zbyt dużych rozmiarów – klenie w takich zbiornikach są znacznie ostrożniejsze i mają duuużo więcej czasu na podjęcie decyzji.

Kolejny plus – mimo iż woblerki udają owady lata, klenie biorą na nie dopóki tylko lubią wychodzą w słońcu do powierzchni, czyli w moich stronach, tak do połowy listopada. A zaczynać można od cieplejszych dni marca.

Opiszę jak nimi łowię na moich wodach. Generalnie wyznaje zasadę, że z tymi przynętami prawie nic nie trzeba robić. Jeżeli ingerujemy w ich prace, to symbolicznie. Jeśli chodzi o model omomiłka [pomarańczowy], to uważam, iż najkorzystniej jest łowić z nurtem, gdy wiatr wieje w poprzek żyłki. Trzeba tylko wytypować miejsce, gdzie klenie z dużym prawdopodobieństwem są, lub je widzieć. To często spokojne tafle wody, choć z wyraźnym uciągiem i głębokością przeciętnie w granicach 30cm do 1,5m.  Wcale nie musi być to zakrzaczony odcinek, tyle, że wtedy ryby pływają dalej od brzegu. Rzucam nieznacznie pod prąd i natychmiast staram się układać żyłkę na powierzchni wody, jak największym odcinkiem. Nurt wybiera kolejne metry, równocześnie wiatr plus woda, robią tak często nielubiany łuk. Gdy wobler jest w strefie przebywania ryb, zamykam kabłąk. Szczytówkę mam nadal blisko powierzchni. Przy umiarkowanym, letnim wietrzyku, napinająca się linka zaczyna ściągać owada w kierunku lądu. Dzieje się to niezwykle finezyjnie, i trudno taki efekt uzyskać własnoręcznie. Ja tak dobieram agrafkę, by wraz z grubością żyłki i prędkością nurtu, przy lekkim spływaniu, nieznacznie zatapiała się głowa przynęty, a wtedy odwłok charakterystycznie drga. Nie wiem czemu, ale klenie naprawdę się nie hamują, a co więcej – sztuki powyżej 30cm często zapinają się bez zacięcia. Ataki są naprawdę bardzo gwałtowne. Minusem – żyłka nie może za bardzo smużyć, dlatego im ryby pływają bliżej powierzchni, tym linka musi być cienka i raczej do 0,14mm. Grubsza nie daje już tak subtelnego efektu i za mocno bruździ wodę.

Z chrabąszczem majowym sprawa jest prostsza. Wybieram łagodne fragmenty ze spokojną powierzchnią. Tu sprzyjają drzewa nad woda lub krzaki, więc nieźle łowi się w spodniobutach z wody. Rzucam pod brzeg, znów, jak w sposobie prezentowanym wyżej, szybko staram się położyć na wodzie cały odcinek żyłki. Kabłąka nie zamykam, tylko żyłkę popuszczam palcami. Opory żyłki na powierzchni, plus nasze palce raczej nie zgrywają się idealnie z nurtem, stąd wstrzymywany co jakiś czas chrząszcz, puszcza bardzo małe koła na wodzie. Trzeba tylko szybko zacinać, bo mamy duży luz na żyłce. Sposób taki wymaga miękkiego kija, który zamortyzuje branie i często przesadną nerwowość naszej reakcji. Ale trzeba zacinać szybko. U mnie to działa latem nawet w lekki deszcz.

Oba powyższe woblery polecam w ciemno.

Trzecim modelem jest ważka, czy też jętka.  Ma 40mm, szerokość skrzydeł 55mm.

Skrzydła można ustawiać w różny sposób [na wodzie, uniesione nad wodę – wtedy zazwyczaj korpus przechyla się na jeden bok]. Mam wrażenie, że ta jętka powinna być mniejsza, a pewien jestem, iż to przynęta nieco przekombinowana i chyba zrobiona zza mało delikatnych materiałów, by nabierać dorosłe klenie.  Wyraźnie żerujące na owadach pstrągi też ignorowały ten wabik. Nie mam do końca zdania, ale jak na razie nie polecam, choć może zmienię zdanie – nie używałem woblera intensywnie.

Na koniec, to aż się boje pisać – zostawiłem dwa woblerki Rapali. Jeden na duży plus, drugi – kompletna porażka. Pierwszy wobler to Rapala Coundown 35mm [moje mają 38mm], pływający. Mam takie od kilku lat. Nic oryginalnego o nich nie napiszę. Sprawdza się wszędzie na ryby typu kleń, pstrąg, okoń. Szczególnie dużo łowiłem nim w mniejszych rzeczkach, takich po 4-6m szerokości i płytkich. Prezentowany model kolorystyczny [z takim ciepłym złotem] na moich wodach był bardziej skuteczne od kilku innych jakie miałem. Zanim zacząłem regularniej stosować małe wahadłówki, taki wobek świetnie dawał sobie rady na pstrągowych ciekach, szczególnie na przełomie marca/kwietnia, gdy dość często była druga fala zarybień małymi palczakami. Fala pierwsza, to ryby pod miarę. Nie wiem, czy ktoś to robi celowo, czy wynik bezmyślności, ale pstrągi o tej porze już jako tako okrzepły po zimie i niekoniecznie są zainteresowane jakąś gumową pijawką, za to mają już na tyle energii by wygłodniałe pogonić za rybką i tu mają w takim okresie sporo mniejszych pobratymców na talerzu. To, że te większe masowo zżerają palczaki jest pewne, bo nie raz złowiłem kropkowańca, któremu z gardła wystawał ogon 15cm malucha, a „rozdęcie” brzucha pozwalało przypuszczać, że to nie jedyna ofiara żarłoka. Otóż kapryszące wtedy ryby,  ignorujące wirówki, czy tym bardziej gumy, jako tako chciały upolować taką rybkę jak prezentowany woblerek.

Klenie reagują na ten wabik z podobną skutecznością cały sezon. Warto wydać na nie pieniądze.

Drugi wobler, niby bardzo podobny, to srebrzysty na zdjęciu Oryginal Shiner. Również pływający. Jest ciut większy niż poprzedni – ma 40mm i jest nieznacznie grubszy. Kupiono mi trzy takie modele, każdy w innej kolorystyce. Nie problem zresztą w szacie barwnej. Otóż moje egzemplarze po prostu bardzo kiepsko pracują. Wszelkie cudowanie z wymianą kotwiczek na ciut mniejsze, trochę większe, kombinowanie przy oczkach nie przyniosły pozytywnych rezultatów. Bacznie przyjrzałem się sterom i wszystkie są wklejone w taki sam sposób, więc nic przy nich już nie robiłem. Odnoszę wrażenie, iż woblery te  są za bardzo wyporne w stosunku do rozmiarów. W ogóle skusiłem się na nie ze względu na model, jak na zdjęciu. Wyobrażałem sobie, postawiony w miejscu  – może będzie kusił bolenie w silnych nurtach mniejszych niż Wisła rzekach. Tymczasem te wobki skaczą chaotycznie po powierzchni, nie mając nic z prawdziwych ryb. Oczywiście bolenia na nie, nie złowiłem ani jednego. Przeszedłem do czegoś łatwiejszego. Kleń. Guzik. Słowo „wlecze” najlepiej oddaje sposób w jaki to coś dynda na końcu zestawu. Gdy schodziłem z numeracją żyłki, licząc na poprawę pracy, byłem pewien, że 0,16mm da radę. Tymczasem najcieńszą jaką założyłem, była dziesiątka i nadal nic. Ciekawe jest to, że o ile w ostrzejszym nurcie kiepska praca była do zaakceptowania [w końcu to mały wobler], o tyle próby na jaziowych rozlewiskach z flegmatycznie płynącą wodą, dały podobnie negatywne wyniki. Nawet polecany węzeł firmowy nic nie wniósł, czy też dodanie/odjęcie agrafki. Nie mam też podstaw sądzić, że przynęta jest podróbką. Zarówno opakowania nie budziły podejrzeń, jak i sklep, w którym zakupiono wobki – nigdy nie sprzedano mi w nim żadnego gniota. Nie mam pojęcia z czego to wynika. Jednego z tych woblerów, malowanego na strzeblę [śliczny design] podprowadził mi ojciec, zanim miałem okazję je wypróbować i z lekkim żalem  rozstawałem się z przynętą. I co? I ten też nie chodzi… Może miałem pecha, ale szybko takich nie kupię tym bardziej, że cena nie jest niska.

Na koniec napiszę coś, co w pewnym sensie zaprzeczy istocie powyższego tekstu. Otóż w polskich realiach ostrożnie mówię o  efekcie „przebłyszczenia”, jak się kiedyś mówiło, czyli  zobojętnieniu ryb na sztuczne przynęty, ponieważ w naszej rzeczywistości, ryba myli się na ogół raz, po czym bezpowrotnie zalicza brzeg. Oczywiście skłute, małe ryby mogłyby się nauczyć, iż pewne rzeczy należy omijać i w jakimś  [bardzo wąskim chyba] zakresie tak jest,  tylko nie mam wątpliwości, że ryby aż takiej pamięci nie mają.

Jeśli macie odmienne doświadczenia z wyżej opisywanymi wabikami, to będę wdzięczny za podzielenie się uwagami. Szczególnie, jeśli ktoś miałby dobre, powtarzalne wyniki z uklejami RH.

Na koniec bardzo dziękuję, za życzenia w komentarzach, jak i te wysyłane tylko na mail. Życzę Wam wszystkim aby w tych nie najłatwiejszych czasach, mieli  jak najwięcej czasu na to niezwykle barwne hobby i by ryby chciały nam łamać wędki na każdej wyprawie.