Spinningowanie muchówką

Podzielę się w poniższym tekście swoimi spostrzeżeniami, co do zaadoptowania wędki muchowej do spinningu. Jak wiecie, jedna z moich ulubionych wędek poległa. Kijów mam sporo, nie mniej wśród delikatnych wędek tylko trzy mogłem brać pod uwagę. Pierwsza to Diaflex pstrągowy, który od biedy by się nadał, gdyby nie mała długość. W warunkach, w których łowię komfortu by nie dał. Drugi kij –  Tango Chempion Kongera do 10g, 2,7m byłby do zaakceptowania, nie mniej ma poważną wadę, która szczególnie jesienią daje się we znaki: w mgliste, lub deszczowe dni żyłka okropnie klei się do blanku, tak, że czasem wyrzucenie dwu gramowego parocha na żyłce szesnastce bywa ciężkie, a co dopiero wobka – mikrusa na dziesiątce. Wzdręgowej wędeczki nawet nie przetestowałem – łowiłem podobną wędką kumpla. Z sukcesem, ale miałem po godzinie wrażenie, że noszę wielki plecak. To był skutek bólu ramion od ciągłego unoszenia kija. Po całym dniu czułem, jakby mi się coś stało w barki.

Już wiosną pożyczyłem sobie z myślą o wzdręgach muchówkę. Uznałem, że tak subtelny kij pozwoli jeszcze skuteczniej łowić te delikatne rybki. Ponieważ w zeszłorocznym łowisku krasnopiórki nie pokazały się, więc nie miałem okazji wędki przetestować. Okazja i konieczność nadarzyły się teraz. Pomysł nie jest jakiś odkrywczy, bo pamiętam jak kilka lat temu w Wędkarskim Świecie proponowano zastosowanie kija muchowego do łowienia szczupaków w momentach, gdy brania są bardzo niepewne, a ryby spadają. 

Moje obecne łowisko jazi niewątpliwie promuje spinningistę, który ma możliwie długi, delikatny i bardzo wolny kij. Zastanawialiśmy się z kolegą, co by było ideałem i doszliśmy do wniosku, że długość 3 – 3,2m, wyrzut do 6-7g, szybka szczytówka, przechodząca błyskawicznie w paraboliczną pracę całości. Coś takiego pozwoliłoby komfortowa panować  nad wabikiem w środowisku mocno bagiennym [bardzo płytko], skutecznie zacinać i utrzymać na kiju dużego leniucha jakim jest jaź i nie zerwać cieniutkiej żyłki 0,10mm. Tu mała dygresja. Zastosowałem taką delikatną żyłkę, nie dla dodatkowych emocji, tylko zauważyłem, jeszcze w ciepłej porze, że na tych płyciznach jazie najzwyczajniej płoszyła czternastka, zwłaszcza, gdy jej ślad pojawiał się rybie od tyłu nad głową, szczególnie w bezwietrzne dni [nie było negatywnych reakcji, gdy linka z przynętą pojawiała się w sferze widzenia jazia od przodu lub z boku]. Z 10-ką tego kłopotu nie było, a dodatkowo zauważyłem, że klonki często podskubywały miejsce styku żyłki z wodą, czego nie robiły przy linkach grubszych, więc chyba naturalnie im się kojarzy taka pajęczynka, może nawet rzeczywiście z nitkami babiego lata. Drugi powód to długość rzutu na lince cieniutkiej, o czym chyba nikogo nie muszę przekonywać.

Kłopot polega na tym, że w naszym kraju, a nawet chyba w Europie wędek posiadających powyższe parametry najzwyczajniej brak. Był kiedyś kijek Zebco  Microbite – legenda, ale już ich nie ma. Po prostu mało kto by chciał chyba czymś takim łowić. Mamy jednak inne przyzwyczajenia. Kij marzeń znalazłem w USA [gdzież by indziej]. Krajowy przedstawiciel oczywiście może nam kilka takich kijów sprowadzić [chętnych jest więcej niż ja z kumplem], ale cena u nas, na miejscu taka, że, czekam aż ktoś ze znajomych znów pojedzie do Stanów. Będę cierpliwy po tym jak wyrzuciłem 1500zł na darmo, kupując tutaj echo za ponad 3 tyś, w momencie gdy znajomy dwa dni potem pojechał z pracy na tydzień do USA i mógł kupić to samo echo za 500 dolców.

Tak, więc przypomniałem sobie o muchówce. Nigdy na muchę nie łowiłem i nie znam się na tego rodzaju wędkach. Mój kij to Abu Garcia Renegade 2,85m, klasa, [bo chyba tak się to nazywa] 6-7.

 Co mogę o takim eksperymencie powiedzieć?  Zacznę od minusów.  Są w zasadzie trzy. Największy to celność, a raczej jej brak. Początkowo to byłem pewien, że wobek poleci w wodę tylko wtedy, gdy rzucałem prostopadle do biegu rzeki. Zero kontroli.

Drugi problem, ścisłe związany z pierwszym, to relatywnie krótkie rzuty. Wynikało to ze zbyt siłowego podejścia [ta wędka jest bardzo lekka i nieprawdopodobnie miękka w porównaniu ze spinningami]. Musiałem się mocno kontrolować by rzucać bardzo, bardzo powoli, tzn. cały ruch musi być silny, płynny, a zarazem powolny.

Trzeci minus wynika z drugiego. Brak przyzwyczajenia do innego wyważenia kija, wywołał po pierwszych 4 godzinach tępe drętwienie ścięgien, mięśni palców dłoni [środkowego i serdecznego]. Ale nie jakieś tam ciarki, tylko dłoń z lekka omdlewała. Początkowo winiłem za to brak dolnika, ale gdy bardzo spowolniłem wyrzut okazało się, że drugiego dnia nie było już przykrych doznań.

Jak widać powyższe defekty z obecnej perspektywy oceniam jako przejściowe, choć początkowo naprawdę bardzo uciążliwe. Jedynie co do celności można mieć zastrzeżenia, ale i tak jest nieźle, a na te warunki, to całkiem dobrze. W zasadzie, gdyby celność w tym łowieniu była szczególnie ważna, to bym spasował. Na szczęście to nie pstrągi… Jeśli ktoś będzie próbował, polecam rzucać na odlew, czyli z backhandu.  Kij się świetnie ładuje, ruch jest łatwo kontrolować.

Teraz plusy. Przede wszystkim bezpieczeństwo. Śmiem twierdzić, że w tych warunkach  [płycizny] nawet spory jaź nie ma jak się rozpędzić i chyba żaden nie jest w stanie zerwać żyłki 0,10mm w momencie ataku, na tak miękkim kiju. Chociaż?  Ale o tym pod koniec.

Dwa: muchówka jest tak ślimacza, że największy nerwus przedwcześnie nie sprzątnie rybie przynęty sprzed nosa w chwili, gdy poczuje branie. Otóż zanim mamy świadomość, że ryba wzięła, to kij jest już pół parabolą. Po sekundzie pełną parabolą. Dla mnie to świetne.

Kolejnym atutem jest szansa wyholowania sporej ryby za dosłownie naskórek.

Przy tej długości świetnie się prowadzi i kontroluje wobki, doskonale podbiera rybę, gdyż mimo długości , wędka bardzo się przygina, bez ryzyka, że pęknie żyłka.  Po przyzwyczajeniu się do wędki, rzuty są bardzo efektywne, jeśli mamy na myśli długość. Najmniejszy wobler przy bezwietrznej aurze posyłam bez kłopotu na 12-15m, największy z kompletu, około dwu gramowy, leci jak nic na jakieś 25m. I jeszcze jedno: lądowanie wolerka na tafli wody można uczynić tym kijem wręcz wzorcowe. Packa o wodę jak duża mucha. Żadne podejrzane „chlup”.

Kwestia samego holu może być postrzegana jako wada lub zaleta – zależy o co komu chodzi, bo ryby jak pokazuje rzeczywistość, poza szczególnie bojowymi egzemplarzami, najzwyczajniej głupieją. Muszę przyznać, iż hol półtorakilowca przy tej samej lince i kijku  2m do 5g, to doznanie mocno podnoszące adrenalinę w porównaniu z flegmatycznymi „szachami” na muchówce. Tak przy okazji – zaczynam się zastanawiać, czy jazie szczególnie odczuwają wbicie kotwiczki w pyszczek, bo w przypadku, gdy się nie pokazałem rybie i nie forsowałem holu, to miałem wrażenie, że problemem jest tylko „coś” ciągnące  jazia lekko  za głowę…

Muchówkę zdążyłem już ochrzcić.  Zaprezentuję dwa okazy. Pierwszego jazia, długości 49 cm złowiłem  11 października, pod sam wieczór, gdy będąc bez kontaktu z tymi rybami, zauważyłem z wysokiego brzegu, rozchodzące się spokojne kręgi ze 150m niżej. Powiem, że ze względu na okoliczności, jest to drugi jaź, po największym, który zapadnie mi w pamięć. Otóż ¾ dystansu praktycznie przebiegłem, bo mocno już szarzało. Ze skarpy na zalane trawy schodziłem z pięć minut, a to zaledwie było kilkanaście metrów. Dystans pokonałem praktycznie na czworaka, kierując się na rzadką kępę trzcin, która była jedynym wyższym elementem osłaniającym mnie. Ta „kępa”, żeby było jasne, miała z metr szerokości i podobną wysokość.  Okazało się, że chodzą dwie sztuki.  Rzucałem kilka razy, ale jazie nie zauważały moich starań, po czym kolejny rzut spowodował, że znieruchomiały.  Po kilku, bardzo długich dla mnie minutach, znów zaczęły leniwie ryć w dnie. Tym razem już w pierwszym przepuszczeniu, ten który był z 8m ode mnie, śmiało ruszył do przynęty, którą  porwał mu 20cm klonek.  Ponieważ jakoś zachowałem zimną krew, małego bandziora wyjąłem prawie w tempie zacięcia. Jaziol zamarł, ale o dziwo nie uciekł. To jak na razie mój jedyny, który nie zwiał w podobnej sytuacji. Znów kilka minut czajenia się i gdy ponownie jaź się ujawnił, to okazało się, iż mam go pod samymi trawami, na długość wędki. Odwinąłem słownie z metr żyłki i powoli wysunąłem muchówkę z boku trzcin, opuszczając wobka w toń, może z 20cm z boku jaziowej głowy. Porwał natychmiast. Lekko ustawiony hamulec niewiele oddał żyłki, bo z wędki zrobiło się praktycznie kółko.

Nie muszę dodawać, że czułem się jak jakiś ninja. Jeszcze nigdy nie udało mi się w takich okolicznościach oszukać w sumie  całkiem sporą rybę.

Drugi przykład to zupełnie inna bajka. 19 października pierwszy raz po wakacjach naprawdę zgrabiały mi ręce. Mimo słońca, pod wieczór było lodowato. Również zaliczyłem jeden jaziowy kontakt. Równo półmetrowa ryba wzięła jak większość tutaj: nagle pojawił się wielki garb na wodzie, goniący wobka. Zobaczyłem jak wygina się wędka i dopiero sekundę później poczułem branie.  Ten jaziol trochę szalał.

Również na brzegu, w trawach wytarzał się w błotnistej wodzie, zachlapując obiektyw, na co nie zwróciłem uwagi.

By dopełnić kronikarskiej powinności, powiem, że jazie na 99% opuściły miejscówkę i zeszły na głębszą wodę. W kolejnych dniach miałem kontakty, ale albo ryby zawracały, albo pechowo, coś nawaliło. 20 października miałem dwa: jednego spłoszył klonek, drugi zaprzestał pościgu po kilku metrach. Cztery dni później trafiam na świetne brania. W niecałe trzy godziny mam 13 pewnych kontaktów, w tym dwa jazie. Najprawdopodobniej na pierwszym – ewidentnie wielka sztuka – pęka kotwiczka. Nawet nie zacinałem. Ryba miała jak nic 50 dych z dużym okładem. Wychynęła mi tuż pod szczytówką, stąd widziałem go doskonale. Ponieważ uznałem, że jakimś cudem się spiął, dopiero przy drugim, standardowej tutaj wielkości jaziu, który także się nie zaciął, stwierdziłem, że brak jednego ramienia kotwiczki. Łowiłem średnim woblerkiem z serii, nie tym najmniejszym.

26 października panuje upał, jak na koniec tego miesiąca. Zgadza się wszystko: wiatr, ciśnienie, słońce. Jest jak latem. Najpierw namierzam jednego. Niestety nie dość, że nie bierze, to w końcu ucieka i pociąga za sobą dwa kolejne, których wcześniej nie widziałem. Przed samym zmierzchem, na klęczkach spędzam z 20 minut wobec stada liczącego jakieś 10-12 sztuk. Nawet nie uciekają, ale kompletnie nie reaguję. Zniknęły wraz z mrokiem. Myślałem, że z frustracji zrobię konkurencję bobrom i pogryzę okoliczne drzewa.

Dzień następny okazał się pierwszym, w którym, odkąd tu się pojawiam, nie miałem kontaktu z jaziem, ani żadnego nie widziałem. Było realnie 22 stopnie, wiał jednak bardzo silny zachodni wiatr, a w wodzie płynęło mnóstwo śmieci oraz wszelkich trawek i liści. Nie mniej ma miejsce zdarzenie, które bardzo rozpamiętuję. Po rzucie z silnym wietrzyskiem, wobler poszybował daleko w kierunku środka nurtu. Zakręciłem może z pięć razy, gdy pojawił się garb na wodzie. Ale jaki! Branie było bardzo silne. Zaciąłem je w tempo. Zupełnie niepotrzebnie. Trachnęła żyłka. To właśnie ten jeden przypadek. Niestety nie widziałem nawet cienia ryby. Żyłka była opitolona jak brzytwą i ciężko coś powiedzieć. Łudzę się, że to jednak szczupak i rozsądek także podpowiada ten gatunek.

Kolejne dni  przyniosły jak zawsze kontakty z małymi kleniami…

Trafił się też boleniowy rodzynek. Nawet nie przedszkole, a rapowy żłobek.

Nastawiam się duchowo, na próbę podejścia do tych jazi na głębszej wodzie, ale jakoś nie mogę się przekonać. Na „moim” brzegu nie sposób brodzić w szlamie, bo jest za głęboki. Natomiast na drugim brzegu od razu jest dość stromo i gdy próbowałem tam raz we wrześniu, to niestety stałem po pas w wodzie. Tylko wtedy była ciepła.

P.S. Trochę zwlekałem z tym tekstem, ponieważ czekam na wywiad, który podejrzewam, powinien wzbudzić spore zainteresowanie – rzecz będzie dotyczyć szczupaków.