Cena bezmyślności

Miałem napisać małe podsumowanie półrocza; jak tam na poszczególnych wodach, co bierze, a co nie za bardzo. Ale… Mocno przykładam się w tym roku do kropkowańców na pobliskiej, ale też i na bardziej odległych wodach. Dzień przed opadami odwiedziłem odcinek, na którym cały maj i czerwiec łowiłem z kilkoma kolegami, jak na polskie warunki duże ilości miarowych pstrągów potokowych. Przepięknych, w dużej części  z naturalnego tarła z wielkimi ogonami, fruwającymi po kilka razy w powietrzu, zanim znalazły się w podbieraku. Normą były 2-3ryby w granicach 32-35cm, jeden 35+ w ręce i przynajmniej kontakt z pstrągiem, który raczej już mijał czterdziestkę. To był podkreślam standard. Nierzadko bywały dni, naprawdę nierzadko, gdy w ciągu 3-4godzin, bo tyle tu łowiliśmy przeciętnie – przez ręce przechodziło nam do nawet ośmiu miarowych ryb w tym niezłe już sztuki, jak ta poniżej.

Oczywiście wszystkie wracały do wody, wyjmowane co najwyżej na kilka sekund, do fotki. Zresztą bez wątpienia łowiliśmy nieraz te same ryby. Doszło do tego, że telefonicznie umawialiśmy się, kto danego dnia jedzie, a kto odpuszcza, by sobie nie przeszkadzać. I wszystko było pięknie aż do chyba 6 lipca. Jeszcze dzień wcześniej byłem i doznałem nawet rozdrażnienia, bo ryby ze względu na upały żerowały tylko w godzinach 18.00 – 21.00, ale kulminacja była miedzy 18.30, a 20.30. Można było regulować zegarek. No i tego dnia brakło czasu, by obskoczyć ten około dwukilometrowy odcinek w całości. I jeszcze przed najlepszymi miejscami zastała mnie szarówka. Zresztą, mimo, że poza szpalerem krzaków było jasno, to ryby pod baldachimem drzew już w ogóle nie reagowały. Zresztą tu był też swoisty rytm: godzina 18.00 – pierwsze nieśmiałe kółeczka na wodzie, tak delikatne, że pięć złotych bym nie dał, że to miarowe ryby. I atakowały najlepiej tylko mikrojigi i najmniejsze z najmniejszych wirówki. Potem, jak woda się już dosłownie gotowała i powoli szarzało, to najlepsza była wahadłówka. We wcześniejszych godzinach można było uznać, iż w wodzie nie ma absolutnie żadnych pstrągów. I jak napisałem jeszcze 6-go wszystko było ok.

8 lipca znów moja kolej. By się nie rozerwać, startuję od połowy tego odcinka, by spokojnie obłowić go do 21.00. Jakieś 1200m wody.  Zaraz na początku, gdy rozkładam sprzęt widzę małego, nieżywego pstrąga. Zdarza się – nie zwróciłem na to większej uwagi. Ustawiam się przy niewielkim wodospadziku i czekam. Jest już po osiemnastej i cisza. Podejrzana cisza. Czekam dalej cierpliwie. Wreszcie dość daleko, bo około 50m ode mnie widzę wyraźne, ale nieśmiałe kółko. Słownie jedno.  Podaję po podejściu do miejscówki mikrojiga, pstrąg atakuje mi go pod kijem jak już wyjmowałem przynętę. Spadł. Miał tak z 32cm. Czekam dalej, ale cisza trwa. Zwalam wszystko na kręcące się burze, które co chwilę zbliżają się i odchodzą wraz z krótkimi ale dość intensywnymi deszczykami. Przekraczam małe zwężenie. Znów mały nieżywy pstrąg. Oho – myślę sobie – jakiś kłusownik odwiedził miejsce, albo jakiś zabłąkany wędkarz-pierdoła tak odhaczył maluchy, że zdechły. A może to te upały i ryby nie dają rady? Ale nie, to nie to. Bywała cieplejsza tutaj woda i żarły jak zwykle. Ponieważ nadal nic się nie działo i nie widziałem śladów życia z konieczności idę dalej. Staję w pewnym momencie nad niewielki rozlewiskiem, nieco powyżej lustra wody i…na dnie biało od niewielkich pstrągów. Takich po 20-22cm. Kolejna myśl, choć mało prawdopodobne – jakiś czub z prądem. Nie chciało mu się wybierać tych małych. Kolejny zakręt i jakby ryby wymiotło. Moja teoria o elektryku pada kilkanaście metrów dalej. W kolejnym dołku znów biało od ryb z tym tylko, że kilka sztuk ma ewidentnie miarę. Uwagę zwraca nieżywy, zdecydowanie ponad czterdziestocentymetrowy pstrąg. Próbuję go wyjąć ale jest za głęboko. Większość kropków wygląda na nieżywe od co najmniej doby. Ciągle nurtuje mnie, jaki syf dostał się do wody i skąd. Od tego dołka zaczynam liczyć martwe ryby. Jest ich sporo. Co jakiś czas znajduje małe lipienie. Pojedyncze. Bo pstrągi miejscami leżą pokotem po kilka sztuk. Te, co większe starałem się wyciągnąć i robić zdjęcie poza wodą.

Coś tam wprawdzie przeżyło, ale ten fragment wody można uznać za martwy. Do pewnego miejsca, o czym dalej, zaliczyłem zaledwie trzy kontakty. Dwie rybki to były malutkie pstrągi, a jeden miarowy zapiął się na mikrojiga, po wcześniejszym zdemaskowaniu się nieśmiałym kółkiem.

To był słownie drugi i ostatni spław na tym fragmencie, jaki zauważyłem.  W kolejnym, płytkim tym razem zakolu poza dwoma martwymi rybami znalazłem z pół setki dużych, łąkowych, bezmuszlowych ślimaków. I znów teoria, że ktoś opryskał jakąś uprawę, pozbierał bardzo liczne w tym roku ślimaki i wrzucił je do wody, a żarłoczne pstrągi napchały się nimi i potruły. Kolejny, mały lipień jednak obala taki pomysł. Wszak nawet by nie dał rady ślimakowi jak pół jego długości. Lipionki miały po 18-22cm. Większego nie znalazłem.

Wraz z brakiem brań i w ogóle z barku oznak życia, chyba, że minionego w postaci rybich trupów, moja frustracja stawała się coraz większa. Z jednej strony bardzo chętnie się dzielę nawet względnie tajną wodą z innymi wędkarzami jeśli wiem, że wypuszczają ryby, z drugiej w sytuacji jak ta, czuje się jakby mi wyprowadzili złodzieje auto z podwórka. No, czuję się okradziony.

Jak napisałem, na w sumie około kilometrze wody naliczyłem 46 niemiarowych pstrągów, 8 miarowych w tym cztery po 35cm każdy i 11 lipieni. Do tego trzeba doliczyć ryby, których nie policzyłem na początku [około 10szt] i pytanie ilu nie widziałem? Ile spłynęło poniżej miejsca, gdzie rozpocząłem łowienie? Z jednej strony burzy to bajki mitomanów widzących w potoczkach po 2-4m szerokich, po trzy sześćdziesiątki stojące płetwa w płetwę w jednym miejscu, ale pokazuje, iż żyzna woda, eksploatowana przez wędkarzy spod znaku C&R potrafi na niewielkim fragmencie posiadać całkiem liczną populację ryb. Tak czy inaczej strata duża i nie do odrobienia w krótkim czasie, gdyż, co podkreślam – większość to były ryby dzikie lub zdziczałe od 3-4 lat.

Tuż przed 21.00 doszedłem do pierwszych zabudowań. Minąłem dwie posesje i… na 50m spinam dwa niewielkie ale z pewnością okołomiarowe pstrągi i wyjmuję sześć mniejszych. A więc gdzieś tu jest źródło nieszczęścia. Wiem, że żadne rury „lewych” odpływów tu nie dochodzą, więc to coś innego.  Przebijam się przez ścianę krzaków i wychodzę na jakby wypalony step. W resztkach  światła widzę zrudziałe szczątki trawy wyżartej do gruntu oraz żółte kikuty pozostałości, po co większych krzaczkach. Robię zdjęcie, ale wychodzi słabo. Nie mniej jakiś matoł wpadł na pomysł, by zamiast mozolnego koszenia kosiarką, zrobić porządek na tyłach swojego podwórka za pomocą jakichś strasznie mocnych chemikaliów. Efekt jak dla niego był pewnie zadowalający z tym, że człowiek nie przewidział iż spadnie deszcz i zmyje część oprysku do wody. Nawet nie wie, co narobił. Mocno zastanawiałem się, by zgłosić temat do lokalnej straży miejskiej, nawet nie po to by ukarać właściciela posesji – akurat jestem pewien, że nawet nie wziął pod uwagę zagrożenia , ale by go pouczyli. Tyle, że o 21.00 to sobie można… Na drugi dzień było już oberwanie chmury, a woda pewnie poszła w górę o metr. Tak, że ani zdechłych pstrągów, ani nawet nie wiem, jak ta posesja po ataku „napalmem” będzie wyglądać. Jak nie kłusownicy, to wędkarze – głupki potrafiący zeżreć wszystko nad 30cm i potem płaczący, że „nima, panie ryby”. A jak się ogarnie kilku ludzi i molestuje pozostałych z niezłym skutkiem, co zaraz odpłaca woda, to przytrafi się taki kretyn…